Lucjan Mende

---

Życiorys

Lucjan Mende, znany lekarz i społecznik, przyszedł na świat w Opolu, jednak swoje najmłodsze lata spędził w Raciborzu. Po ukończeniu Elisabethgymnasium we Wrocławiu, kontynuował naukę na studiach medycznych w tym samym mieście.

Od 1921 roku na stałe związany był z ziemią wodzisławską. Początkowo podjął pracę w szpitalu w Rydułtowach, rozpoczynając swoją karierę medyczną. Po przyłączeniu części Górnego Śląska do Polski, odbył procedurę doktoratu w Krakowie, a następnie osiedlił się w Wodzisławiu Śląskim, skąd pochodziła jego małżonka, Elżbieta.

Mende otworzył własną praktykę lekarską, a przez krótki czas pełnił także funkcję kierownika szpitala w swoim regionie. Po zakończeniu II wojny światowej, pracował jako lekarz w licznych wodzisławskich zakładach pracy. Był osobą, która potrafiła zaadoptować się do zmieniających się realiów politycznych, skutecznie zarządzając swoją działalnością.

W trudnych czasach totalitaryzmów, zarówno nazistowskiego, jak i komunistycznego, oferował pomoc potrzebującym. Często występował w obronie ludzi, mimo że unikał otwartego sprzeciwu wobec władzy. W czasie II wojny światowej, Mende ratował i ukrywał w swoim domu wielu rannych Polaków, w tym członków ruchu oporu.

Mimo swojego niemieckiego pochodzenia, po wojnie zdecydował się zostać w kraju, rezygnując z emigracji.

Spuścizna

W Wodzisławiu Śląskim znajduje się ulica, która nosi imię doktora Mendego, co świadczy o jego niezatartej obecności w lokalnej społeczności. Związane z nim opowieści i anegdoty są przekazywane z pokolenia na pokolenie, a jedna z najciekawszych zdarzeń miała miejsce w latach pięćdziesiątych.

W pewnym momencie do doktora Mendego dotarli przedstawiciele centrali związków zawodowych, wzywając go do odpowiedzi w sprawie zbyt dużej liczby wystawianych zwolnień lekarskich. Konfrontacja była napięta, jednak doktor zareagował w sposób niecodzienny. Po nadsłuchaniu ich zarzutów, z pełnym spokojem zdjął swój biały fartuch lekarski, zawiesił go na wieszaku i zwrócił się do Pani Irmy, mówiąc: „Irma pakuj się. Nowe dochtory przyszli”.

Reakcja działaczy była natychmiastowa – zaskoczeni i zdezorientowani, zaczęli się chyłkiem wycofywać. Ta anegdota podkreśla nie tylko charakter doktora Mendego, ale także sposób, w jaki potrafił stawić czoła trudnym sytuacjom, zachowując przy tym humor i godność.

---

Oceń: Lucjan Mende

---