Hugo Ulrich

---

Życiorys

Dzieciństwo i młodość

Hugo Ulrich przyszedł na świat 23 listopada 1827 roku w Opolu, gdzie jego ojciec był wykładowcą muzyki w Królewskim Katolickim Gimnazjum. Po przyjęciu katolickiego chrztu w parafii św. Krzyża, w rodzinie, w której oboje rodzice byli zapalonymi melomanami, dziecko od najmłodszych lat miało kontakt z muzyką. Jego ojciec był cenionym pianistą, a matka uchodziła za wybitną śpiewaczkę arii Mozarta. Ta muzykalna atmosfera otoczenia miała ogromny wpływ na rozwój Ulricha. Już jako małe dziecko brał lekcje muzyki, a po śmierci ojca w wieku dziewięciu lat, jego edukacją muzyczną zajął się Kotzoldt, dyrektor gimnazjum, który nauczył go gry na fortepianie i organach.

Niestety, w wieku dwunastu lat Hugo stracił również matkę, co uczyniło go sierotą. Dzięki opiece katolickiego gimnazjum św. Macieja (obecnie gmach Ossolineum) we Wrocławiu mógł kontynuować naukę, gdzie w zamian za darmowe lekcje i utrzymanie, miał obowiązek grać na organach oraz śpiewać jako altysta. Uczył go Johann Theodor Mosewius oraz sławny wrocławski kompozytor i organista katedralny Moritz Brosig. Mimo ogromnych zdolności muzycznych, które doceniano, jego miłość do muzyki mogła być przyczyną przeniesienia go do gimnazjum w Głogowie w 1846 roku. To właśnie tam zdał maturę, po czym udał się do Berlina, aby kontynuować swoje studia w muzyce.

Studia

Mosewius, wierząc w ogromny talent Ulricha, polecił go najlepszemu ówczesnemu profesorowi muzyki w Berlinie, Marxowi. Niestety, nie przyjął on Ulricha w swoje szeregi, ponieważ ten nie był w stanie uiścić wymaganej kwoty za naukę. Na szczęście, po rekomendacji Giacomo Meyerbeera, dyrektora muzycznego Opery Berlińskiej, Ulrich znalazł się pod opieką znanego teoretyka muzyki i nauczyciela kompozycji – Siegfrieda Dehna, u którego studiował przez ponad dwa lata. Ta współpraca była dla niego bardzo inspirująca i motywująca do dalszego rozwoju.

Życie twórcze

W wyniku nauk u prof. Dehna, Ulrich zyskał motywację do publikowania własnych kompozycji, wykazując ambicję i talent. Nauczyciel w uznaniu dla swoich osiągnięć zadedykował mu swoje pierwsze opublikowane dzieło kameralne, Trio op. 1. Dwie pierwsze symfonie Ulricha zdobyły uznanie publiczności, zwłaszcza pierwsza symfonia h-moll z 1852 roku, która była grana w wielu prestiżowych salach koncertowych w Niemczech. Druga symfonia, nazwanej „Symphonie Triomphale”, przyniosła mu Grand Prix Belgijskiej Akademii Królewskiej w Brukseli w 1853 roku. Ulrich przyjechał na jej premierę do Brukseli, zyskując gromkie brawa oraz aplauz publiczności. Pomimo tych sukcesów, napotykał jednak trudności, które uniemożliwiły mu uzyskanie szerszego uznania wśród współczesnych mu muzyków. Przyczyny tego stanu rzeczy leżały w braku sponsorów, co w czasach, gdy wielu utalentowanych artystów próbowało zaistnieć, utrudniało utrzymanie statusu zawodowego kompozytora.

Dzięki sukcesom finansowym związanym z jego symfoniami, Ulrich udał się do Włoch w 1855 roku. Tam przebywał w Wenecji, Turynie, Genui, Rzymie i Mediolanie. Inspiracje płynące z tego „kraju cudów” skłoniły go do rozpoczęcia pracy nad operą „Bertran de Born”, której tekst napisał jego rodak Max Ring. Niestety, musiał przerwać pracę i powrócić do Niemiec w marcu 1858 roku. Powrót ten wywołał w nim kryzys twórczy, a jego ambicje i lęk przed porównaniem z konkurentami wpłynęły negatywnie na jego kreatywność. Uczył kompozycji na Konserwatorium Juliusa Sterna, ale problemy zdrowotne i niekorzystne recenzje jego utworów zniechęciły go do dalszej pracy. Zmarł w wieku 45 lat, prawdopodobnie 23 marca 1872 roku, a niektóre źródła podają 23 maja 1872. Hugo Ulrich został pochowany na katolickim cmentarzu w berlińskiej dzielnicy Wedding.

Osiągnięcia

Hugo Ulrich cieszył się ogromnym uznaniem wśród swoich współczesnych, a jego talent uznawany był za wyjątkowy, co podkreślił Hermann Mendel w swoim leksykonie, w którym poświęcił Ulrichowi najbardziej szczegółową notatkę biograficzną.

Był on autorem ponad 200 aranżacji, które stworzył na fortepian, wykonując je w duetach na dwie lub cztery ręce. Jego prace spotkały się z dużym entuzjazmem, a wśród nich wyróżniała się symfonia C-dur, znana jako „Symphonie Triomphale”.

Utwór ten zdobył znaczące wyróżnienie, gdyż został nagrodzony przez Królewską Akademię Belgijską kwotą 1500 franków. Prapremiera symfonii miała miejsce 27 września 1853 roku podczas uroczystości weselnych Księcia Brabancji, który później został Królem Belgii, Leopolda, oraz jego małżonki, Marii-Henrietty.

---

Oceń: Hugo Ulrich

---