Zofia Badura

---

Życiorys

Zofia Badura jest córką Jana Badury, prawnika, oraz Stefanii z Izbickich, ekonomistki. W swojej edukacji uczęszczała do I Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Opolu, które ukończyła w 1972 roku. Jej debiut literacki miał miejsce w 1971 roku, kiedy to wiersze zaczęły być drukowane w „Kalendarzu Opolskim”. W publikacji tej ogłaszała swoje poetyckie utwory również w latach późniejszych.

Za właściwy debiut uznawane są jednak wiersze, które opublikowane zostały w 1973 roku w miesięczniku „Nowy Wyraz”. W ciągu swojej kariery literackiej, Zofia Badura zamieszczała swoje wiersze, recenzje oraz teksty publicystyczne w różnych czasopismach, takich jak: „Poezja”, „Odra”, „Nowy Wyraz”, „Opole”, „Student”, „Przegląd Kulturalny”, „Nowy Medyk”, „Kierunki”, „Sztandar Młodych”, „Radar”, „Na Przełaj” oraz w różnych antologiach.

W roku 1972 rozpoczęła studia na Uniwersytecie Wrocławskim, na kierunku filologii polskiej. Od 1976 roku zaczęła studiować także historię sztuki. Ukończyła te studia zdobywając dyplomy magistra filologii polskiej w 1977 roku oraz magistra historii sztuki w 1980 roku. W okresie od 1977 do 1981 pracowała we wrocławskiej redakcji dziennika „Słowo Powszechne”.

W latach 1974–1982 prowadziła we Wrocławiu Klub Literacki „Srebrne Hełmy”, który zyskał popularność dzięki organizowanym w tym czasie konkursom poetyckim „Lustra”. W 1978 roku zdobyła Nagrodę Literacką Młodych im. Włodzimierza Pietrzaka. Została również laureatką licznych konkursów poetyckich. Od 1982 roku pracuje jako nauczycielka, a w 1986 roku została członkiem Związku Literatów Polskich. Obecnie mieszka w Wielkiej Brytanii.

Twórczość

Na przestrzeni lat Zofia Badura stworzyła wiele interesujących dzieł literackich, które wzbogaciły polską kulturę. W 1976 roku ukazał się jej debiutancki utwór zatytułowany „Most„, który zyskał uznanie czytelników. W kolejnych latach autorka kontynuowała swoją twórczość, tworząc coraz to nowe teksty, takie jak:

• Zabawa dopiero się zaczyna – 1981,
• Zimne powietrze – 1982,
• Wszystko będzie darowane – 1984,
• Ostatnie rzędy nie słyszą – 1985,
• Pękło – 1987.

Każde z tych dzieł odzwierciedla nie tylko osobiste przeżycia autorki, ale także szersze konteksty społeczne i kulturowe, w których funkcjonowała.

---

Oceń: Zofia Badura

---